W Wyzimie by³a noc. Ka¿dy, kto mia³ olej w g³owie nie wychodzi³ z domu po zmroku. Na ulicach szala³y wampiry, nie trudno by³o te¿ dostaÌ od kogoœ w skórê. Wszyscy rozs¹dni albo spali, albo siedzieli w karczmach. Po zmroku na ulicach zostawali tylko odszczepieùcy, stra¿ i dziwki. I ci, którzy nie bali siê spojrzeÌ w oczy œmierci. A po ostatnim powstaniu nieludzi nietrudno by³o postradaÌ ¿ycie w ciemnych zau³kach stolicy Temerii, gdzie panoszy³y siê pozosta³oœci po ostatnich eksperymentach Salamandry i ró¿nego rodzaju szajki. A najgroŸniejsi byli Czarni.
Na niepokoju zyskiwali handlarze, namno¿y³o siê te¿ tawern i karczm, gdzie przy kuflu piwa mo¿na by³o zapomnieÌ o ponurej codziennoœci. A najbardziej zyska³a na tym nowo otwarta ober¿a 'Pod Chimer¹' w Wyzimie Handlowej. We wnêtrzu zawsze mo¿na by³o pos³uchaÌ œpiewu barda, obiÌ kilka ryjów albo podziwiaÌ wdziêki kelnerek. W 'Chimerze' jak zwykle by³o t³oczno. Mieszczanie siedzieli przy stolikach racz¹c siê alkoholem. Pod œcian¹ dwóch Ìpunów wci¹ga³o fisstech, równie¿ dostêpny w karczmie. Jest popyt, jest poda¿. Na prowizorycznej arenie walczy³o zaciekle dwóch obwiesi. Trzy krasnoludy i gnom r¿nêli w karty, racz¹c siê niezbyt wyszukan¹ wódk¹ i jeszcze mniej wyszukanymi przekleùstwami, a zmagania obserwowa³o kilku kibiców. Wszêdzie starano siê zdobyÌ jakiekolwiek miejsce. Tylko przy jednym stole by³o luŸno, ale wygl¹d dwóch siedz¹cych tam ludzi sugerowa³, ¿e dosiadanie siê to nie jest najlepszy pomys³. A jeszcze bardziej sugerowa³y to ich czarne p³aszcze. Jeden by³ wysoki, szczup³y, nosi³ krótkie ciemne w³osy, nie wygl¹da³ na wojownika ale mimo to ma³o kto mia³by odwagê go zaczepiÌ. A na tych nielicznych ciemnow³osy mia³ zerrikaùski sztylet przypiêty do pasa. Za to drugi, ni¿szy, nosi³ na plecach dwa d³ugie miecze i wygl¹da³ na typowego rêbaj³ê. Sprawia³ wra¿enie nieco ospa³ego, ale jedno spojrzenie w jego kocie oczy starcza³o, aby siê tego wra¿enia wyzbyÌ. Ci dwaj wyraŸnie na coœ czekali. Inni bywalcy karczmy czekali, a¿ sobie pójd¹. A w tym oczekiwaniu niew¹tpliwie pomaga³y im rozmaite trunki serwowane przez kelnerki. Mimo obecnoœci Czarnych, nadal by³o g³oœno; sami Czarni nie zwracali na to uwagi, nawet wydawa³o siê, ¿e by³o to im na rêkê. Wraz z up³ywem czasu byli coraz bardziej zaniepokojeni. A¿ w koùcu wyszli, a ca³a klientela odetchnê³a. Bo zadawanie siê z Czarnymi mog³o zaprowadziÌ prost¹ drog¹ na szafot.
Tymczasem w Wyzimie Klasztornej przed oddzia³em stra¿y ucieka³ w stronê grobli inny zamaskowany osobnik. By³ œredniego wzrostu, niezbyt silny, ale porusza³ siê p³ynnie i szybko. Twarz skrywa³ kaptur. Czarny p³aszcz dos³ownie zlewa³ jego postaÌ z mrokami wyzimskiej nocy. Gna³, ile mia³ si³ w nogach. Wiedzia³ ¿e sam nie ma szans z dwunastoosobowym oddzia³em. Nie móg³ te¿ liczyÌ na ³askê. Nie po tym, co zrobi³. Wypuœci³ za siebie na oœlep jeden piorun. Nie by³o czasu na potê¿niejsze zaklêcia, za to ten jeden czar móg³ na chwilê spowolniÌ poœcig. Jêk z ty³u by³ dowodem na to, ¿e siê uda³o. Trzech stra¿ników zosta³o przy rannym. Rav, bo tak siê zwa³ uciekinier, wiedzia³, ¿e mê¿czyzna prze¿yje, i ¿e nic powa¿nego mu siê nie stanie. Ale magia zrobi³a swoje. Pozosta³a ósemka goni³a go z trochê mniejszym zapa³em, chocia¿ perspektywa dwóch tysiêcy orenów za g³owê uciekiniera kusi³a. Rav zyska³ kilka cennych chwil, i biegiem wpad³ przez bramê na groblê. Mia³ pecha. Potkn¹³ siê na tym ostatnim odcinku drogi do chwilowo bezpiecznej kryjówki w Starej Wyzimie. By³ ju¿ przy bramie! Tymczasem dowódca poœcigu pochyli³ siê nad nim. Mieli go. Walka nie mia³a sensu. Musia³ czekaÌ na lepsz¹ okazjê do ucieczki.
-PĂłjdziesz z nami, kochasiu. Za te bÂłyskanie dostanie ci siĂŞ dodatkowo.
-Zobaczymy.
-Zobaczymy jak ci Foltest zgotuje kaÂźnie, jak bĂŞdziesz wtedy pyskowaĂŚ! BraĂŚ go!
-Zabawa bĂŞdzie przednia, dajĂŞ sÂłowo, ale przyjdzie wam poczekaĂŚ.
GÂłos Rava byÂł zimny, beznamiĂŞtny. Pewny. DowĂłdca byÂł peÂłen obaw. Czarni pewnie byli w drodze... NajwaÂżniejsze, to szybko dostarczyĂŚ wiĂŞÂźnia do lochu. OkrucieĂąstwo Czarnych byÂło tak powszechnie znane, jak to, Âże nigdy nie zabijali niewinnych.
-No juÂż, wstawaj! Bo podejdĂŞ i ci pomogĂŞ!
-No dobrze juÂż, nie ucieknĂŞ przecieÂż.
-Bo takich jak ty wszystkiego siê mo¿na spodziewaÌ, leŸ¿e!
Szybkim korkiem udali siĂŞ do loszku. StraÂżnicy byli wyraÂźnie niepewni. O to chodziÂło Ravowi. Ci prostacy przestraszÂą siĂŞ kaÂżdego szumu,a wtedy zwieje. WÂłaÂśnie przeszli przez bramĂŞ, znowu byli w Klasztornej Wyzimie. Nagle cienie po obu stronach drogi siĂŞ poruszyÂły. WiĂŞzieĂą zauwaÂżyÂł pierwszy, straÂżnicy chwilĂŞ po nim. Czarni. Jeden po prawej, i jeden po lewej. WyÂższy spokojnie obserwowaÂł rozwĂłj wydarzeĂą, wiedziaÂł, Âże Rav da sobie radĂŞ. Drugi, niÂższy ale wyraÂźnie silniejszy, juÂż dobyÂł miecza.
-Spierdalamy! - rzuciÂł ktĂłryÂś ze straÂżnikĂłw, a ta prosta sugestia wyraÂźnie siĂŞ spodobaÂła.
WokoÂło wiĂŞÂźnia zostaÂło czterech przestraszonych straÂżnikĂłw, on tymczasem rzuciÂł od razu wzmocnionÂą wersjĂŞ wiedÂźmiĂąskiego Aarda; szybko i skutecznie. PozostaÂłymi straÂżnikami zarzuciÂło, dwaj rzuceni o ÂścianĂŞ padli ogÂłuszeni, jeden wpadÂł do pobliskich ÂściekĂłw. Jednego przytomnego ogÂłuszyÂł gÂłowiÂą swojego miecza wiedÂźmin.
-ÂŁadnie, sprawnie i czysto. A teraz pĂłjdÂźmy za radÂą tamtego straÂżnika - zaproponowaÂł wyÂższy.
Chc¹c zmyliÌ ewentualne poœcigi poszli przez dzielnicê nieludzi. W¹tpliwe, ¿eby po takim przedstawieniu ktoœ chcia³ ich œcigaÌ, ale ostro¿noœÌ nie zawadzi. Jakiœ elf wyjrza³ przez okno i zobaczy³ trzy cienie id¹ce ulic¹.
-Dhu Hanse!
Trzy czarne kontury na tle nocy nie zwróci³y na to uwagi. Po³¹czy³o ich jedno-nie patrzyli wstecz, chcieli kreowaÌ przysz³oœÌ nie bacz¹c na swoj¹ przesz³oœÌ. Byli przyzwyczajeni do takich powitaù. Rozp³ynêli siê w ciemnoœci, a przepe³niony strachem okrzyk jeszcze d³ugo rozbrzmiewa³ w ciszy œpi¹cego miasta.